Για τον Λεωνίδα Κύρκο

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος Παπαθεμελής έκανε για τον Λεωνίδα Κύρκο την ακόλουθη δήλωση:

       Ο Λεωνίδας Κύρκος, εμβληματική μορφή της Αριστεράς, σφράγισε με την παρουσία του μια μακρά περίοδο του πολιτικού μας βίου, αναδείχτηκε παράγοντας της καταλλαγής και του μέτρου και δούλεψε επίμονα για μια κοινωνία πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη.  

Η Δημοκρατική Αναγέννηση για την Παιδεία

Η Δημοκρατική Αναγέννηση αισθάνεται ικανοποίηση από το γεγονός της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο εδώ και χρόνια λειτουργούσε ως άσυλο βανδαλισμών και βανδάλων και είχε μετεξελιχθεί σε καρκίνωμα.

Κατά τα λοιπά το εθνικό ζήτημα της Δημόσιας Παιδείας χρειάζεται σοβαρότητα, γνώση και υπευθυνότητα. Ό,τι ακριβώς δηλαδή λείπει από το άτολμο πολιτικό προσωπικό του κοινοβουλίου, το οποίο ανέχεται την υποκατάσταση της Δημόσιας παιδείας από μια πανάκριβη εκπαίδευση, προσανατολισμένη σε αγοραίες ανάγκες κι όχι στην Παιδεία.

Το κυπριακό παράδειγμα μέγιστο ανατρεπτικό μάθημα

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Στον λόρδο Πάλμερστον αποδίδεται η κυνική, αλλά φευ αληθινή διαπίστωση ότι  στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν αιώνιες φιλίες και σταθερές συμμαχίες αλλά μόνον αιώνια και σταθερά συμφέροντα.

Τις επιλογές συμφερόντων τις κάνουν κατ’ αρχήν οι μεγάλοι. Αλλά και όσοι από τους μικρούς διαθέτουν ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης και αυτοσυνειδησία συνέχειας.

Αυτοί που υπολειτουργούν σ’ αυτές τις «αισθήσεις», σέρνονται ως δεδομένοι και δορυφοροποιημένοι.

Δομική δυσίατη παθογένεια της εξωτερικής μας πολιτικής, η μαζοχιστική εμπιστοσύνη τους σε φιλίες που είναι έχθρες και συνεργασίες που είναι υπονομεύσεις.

Και τούτο ενώ η

Ελπίδα και φως εξόδου από την Κρίση

με τον «Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου» του Παπαδιαμάντη

του Στέλιου Παπαθεμελή

        Μέρες που είναι κι απ’ το κακό που μας ηύρε ξαναδιαβάζω και αναστοχάζομαι τον μεγάλο ερημίτη της Σκιάθου, ψάχνοντας επιστήριγμα. Θυμάμαι τον Ελύτη που μας έλεγε:

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί,

όπου και να σας θολώνει ο νους σας,

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό,

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»

        Αστείρευτη η βρυσομάννα του παπαδιαμαντικού λόγου και τα αγγίγματα ψυχής και νου που αυτός προκαλεί.  Εμπνέουν και διεγείρουν σε σκέψη και σε δράση. Ποιούν ήθος.

        Ο αγλαός Σκιαθίτης έχει την αριστοτελική αίσθηση του «καθόλου». Βιώνει την ακήρατη ελληνική διαχρονική πνευματικότητα. Είναι Έλλην και είναι Χριστιανός. Βαθύτατα διαποτισμένος και κατ’ ακολουθίαν αριστοτεχνικός ερμηνευτής του ελληνικού τρόπου. Ένας ωριμότατος «αεί παις», τέκνον της αιώνιας ελληνικής νεότητας. Βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, της καλοσύνης της και των παθών της. Και των παθημάτων και της κάθαρσής τους. Ζει την ελευθέρα και ζώσα Παράδοση του Γένους. Δεν είναι ο θεωρητικός αναλυτής της. Είναι το ζωντανό και αδιακόπως ανανεούμενο παράδειγμά της.

Για τον Αναστάση Πεπονή

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος  Παπαθεμελής έκανε την ακόλουθη δήλωση για τον Αναστάση Πεπονή.

            Ο Αναστάσης Πεπονής τίμησε με την πολιτική του λειτουργία και τον όλον βίο του τον κοινοβουλευτισμό, τα αξιώματα και τις μεγάλες ελληνικές αξίες της ζωής.

          Τηρουμένων των αναλογιών και των αποστάσεων θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει με τα λόγια του Θουκυδίδη ως «δυνατόν τω αξιώματι και τη γνώμη» και «χρημάτων διαφανώς αδωρότατον».

          Στους χαλεπούς και βάρβαρους καιρούς που ζούμε, η περίπτωση του Αναστάση Πεπονή υψώνεται ανατρεπτικό φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για τους Επιγενομένους κα ιδιαίτερα τους Νέους μας.