με τον «Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου» του Παπαδιαμάντη
του Στέλιου Παπαθεμελή
Μέρες που είναι κι απ’ το κακό που μας ηύρε ξαναδιαβάζω και αναστοχάζομαι τον μεγάλο ερημίτη της Σκιάθου, ψάχνοντας επιστήριγμα. Θυμάμαι τον Ελύτη που μας έλεγε:
«Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί,
όπου και να σας θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό,
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»
Αστείρευτη η βρυσομάννα του παπαδιαμαντικού λόγου και τα αγγίγματα ψυχής και νου που αυτός προκαλεί. Εμπνέουν και διεγείρουν σε σκέψη και σε δράση. Ποιούν ήθος.
Ο αγλαός Σκιαθίτης έχει την αριστοτελική αίσθηση του «καθόλου». Βιώνει την ακήρατη ελληνική διαχρονική πνευματικότητα. Είναι Έλλην και είναι Χριστιανός. Βαθύτατα διαποτισμένος και κατ’ ακολουθίαν αριστοτεχνικός ερμηνευτής του ελληνικού τρόπου. Ένας ωριμότατος «αεί παις», τέκνον της αιώνιας ελληνικής νεότητας. Βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, της καλοσύνης της και των παθών της. Και των παθημάτων και της κάθαρσής τους. Ζει την ελευθέρα και ζώσα Παράδοση του Γένους. Δεν είναι ο θεωρητικός αναλυτής της. Είναι το ζωντανό και αδιακόπως ανανεούμενο παράδειγμά της.