Αυτές τις ώρες «ανδρεία σωφροσύνης αιρετωτέρα»

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης

     

Αγρίως και ραγδαία φτωχοποιούμενη ελληνική κοινωνία. Ταχυφλεγής παραβατικότητα. Ερημιά, κατάθλιψη, απόγνωση και φρίκη παντού. Σβησμένα χαμόγελα, τραυματισμένες ελπίδες. «Πυρσός ουδαμού» στην έκφραση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Οικτρή η αποτυχία της συνταγής Μέρκελ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Παρά ταύτα, τοκογλύφοι και αιμοδιψής Γερμανίδα, συνεχίζουν αδίστακτοι τη σαδιστική τους συμπεριφορά προς τον ευρωπαϊκό Nότο, που με τα ελλείμματά του τροφοδοτεί τα πλεονάσματά τους.

Προς στιγμήν μας σέρβιραν άριστο μάθημα από Μαδρίτη, σε αντιπαραβολή με το αίσχιστον ελλαδικό από Καστελλόριζο, που εξακολουθεί να εκπέμπεται άχρι καιρού εξ Αθηνών. Η Ισπανία, με την αντίσταση της πολιτικής της τάξης, απέκρουσε την υπαγωγή της στο κακόφημο Μνημόνιο και κράτησε δι’ εαυτήν τον έλεγχο της οικονομικής και δημοσιονομικής της πολιτικής. Το ΔΝΤ και η ΕΕ, θα επιτηρούν εκ του μακρόθεν και πολύ διακριτικά, μας λένε.

Αυτά από μια Ισπανία που χρωστά στις ξένες τράπεζες 700 δισ.€ και έχει τριπλάσιο πρωτογενές έλλειμμα από το δικό μας.

Τελικά ούτε θρίαμβος, αλλά ούτε πύρρειος υπήρξε η νίκη των Ισπανών. Δείγμα ότι αν η αντίστασή τους ήταν σκληρότερη, θα είχαν και εντυπωσιακότερο, σταθερότερο και ασφαλώς μεταδοτικό αποτέλεσμα.

Όσο πλησιάζει η 17^η Ιουνίου,

Πότε μια χώρα είναι εθνικά ασφαλής;

Του Στέλιου Παπαθεμελή

        Το σύστημα έχει εξοβελίσει από τον δημόσιο λόγο κάθε αναφορά στα εθνικά θέματα.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, σέρνεται στην «πεπατημένη» που έχουν παγιώσει τα δύο αυτοκτονιακά δόγματά της, το σχεδόν διαχρονικό περί δήθεν ελληνοτουρκικής φιλίας και το νεότερο περί τάχα εξευρωπαϊσμού της γείτονος και συναφών φληναφημάτων .

Έχουμε οξύ πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, το οποίο δημιουργεί ο ακόρεστος τουρκικός επεκτατισμός. Επικρέμαται ένας μακρόχρονος και κλιμακούμενος στρατιωτικός εκβιασμός. Τον αναγνωρίζει και το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: « Οι εντάσεις και η αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας και της εθνικής μας ακεραιότητας, είναι καθημερινές και συνεχείς».

Κολλήσαμε όμως στη συνταγή αποτροπής; Τη χιλιοειπωμένη: «διάλογος, στη βάση του διεθνούς δικαίου και του αμοιβαίου σεβασμού» κ.τ.λ. κ.τ.λ.. Απ’ την πεπατημένη στην τετριμμένη! Εννοείται ότι και ο επιτιθέμενος τα ίδια λέει. Οι πράξεις του είναι, και θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στον αντίποδα. Αυτό είναι το πρόβλημα που οι ημέτερες πολιτικές ελίτ αδυνατούν να καταλάβουν.

Πότε μια χώρα είναι εθνικά ασφαλής; Όταν, λέει ο Walter Lippman,